Stel je voor dat kunst een speelveld is, met alle elementen als blokken uit een blokkendoos. Elke vorm, kleur, textuur, techniek en context vrij om naar eigen inzicht te worden gecombineerd. Om te buigen, rekken, scheuren, te herschikken, ontmantelen en assembleren, totdat de blokken niet langer vast zijn en het onzeker wordt of ze nog wel blokken genoemd kunnen worden.

Zoals verhalen migreren, kunnen ook beelden vervagen, versneden en terug aan elkaar gehecht, met elke handeling een nieuwe wereld scheppend. Kan het doek het gewicht van erfgoed dragen, of is er een steviger fundament nodig? Het vinden van nieuwe vormen en technieken zorgt altijd voor meer dan één uitdaging. Wat is het eind van een schilderij en het begin van iets sculpturaal? Wanneer wordt oppervlakte een object? 

Het ontrafelen van één draad ontmantelt het geheel. In IKAT belichaamt de techniek de filosofie, als een levensvisie verweven tot een structuur die we allemaal gelijktijdig vormgeven. Een lappendeken van samengesmolten wereldbeelden, tradities en perspectieven die niet verenigbaar maar desondanks onderling verbonden zijn. 

Stel je voor dat de wereld een speeltuin is en alle toestellen nog net zo intrigerend zijn als toen je kind was. Elk ontwerp even fascinerend als het volgende en elk met een geheel eigen betekenis. Stel je dan voor dat alles wordt bepaald door wat het niet is. Zonder duisternis geen licht, zonder gebondenheid geen vrijheid, en zonder reflectie geen werkelijkheid. Stel je voor dat er zonder contrast ook geen balans is. Zonder inslag geen schering.

I hope we make it all.